• Blog
• Szkolenie na zaproszenie
• O nas
  • Aktualności
  • Statut
• Metoda Dialogu i Narracji DiN
• Publikacje
• Słowa w akcji
• Kontakt

Metoda Dialogu i Narracji DiN

O metodzie

Metoda Dialogu i Narracji DiN - autorska metoda Doroty Szubstarskiej i Barbary Bednarskiej wyrosła z doświadczeń zespołu Specjalistycznego Ośrodka Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu PZG w Gdańsku. Stosowana od wielu lat. Od 2014 roku zyskała tytuł i logo ŚWIAT OPOWIADANY dzięki współpracy autorek z Wydawnictwem HARMONIA.

Materiały wydane do tej pory czynią z metody spójny program wychowania językowego oparty o bogaty materiał poznawczy. Do zastosowania na zajęciach wspomagających rozwój mowy dla dzieci od 2-go roku życia. W żłobkach, przedszkolach, we wczesnym wspomaganiu rozwoju mowy oraz na zajęciach rewalidacyjnych w szkole. A także do nauki języka obcego w przedszkolu!

Podstawowe założenia metody:

1. Centrum zajęć stanowi opowieść czyli narracja. Stosujemy proste scenariusze obrazkowe do różnych opowieści (bajek, adaptacji literatury dziecięcej oraz historyjek o codzienności). Są one inspiracją do budowania zajęć opartych o bogate treści poznawcze. W opowieściach zawsze coś się dzieje. Jest ruch, zmieniają się emocje. Dzięki temu dzieci skupiają uwagę i angażują swoją aktywność w ćwiczenia językowe. Buduje się autentyczne pole wspólnej uwagi.
   UWAGA! Opowieści powinny mieć strukturę narracyjną i poruszać tematy ważne dla dziecka. Przypadkowe, nieprzemyślane historyjki nie mają wartości terapeutycznej!
2. Dzięki mowie opowieściowej małe dziecko zyskuje dostęp do rozumienia mowy. Odbiera przekaz bardzo sugestywny, ciekawy, poparty czytelnymi obrazkami. Opowiadając używamy bogatej prozodii, która w naturalny sposób staje się źródłem pierwszego porozumienia z dzieckiem. Język opowieści przypomina ten stosowany na co dzień i jest najlepszym środowiskiem do nabywania mowy. Opowieść jest też znakomitą okazją do obserwacji językowej. Mowa opowieściowa jest niczym językowa pigułka - zawiera wszystko, co w językowym systemie najważniejsze.
3. Opowieść jest zapowiedzią tematu zajęć. Łatwo na nim zbudować całe zajęcia. Tematyczność pozwala na częste powtarzanie słów. Różne ćwiczenia - językowe, słuchowe, słuchowo ruchowe, sensoryczne, grafomotoryczne, artykulacyjne, oddechowe, ogólnorozwojowe - są związane z tym samym materiałem leksykalnym. To pozwala na rozwijanie, utrwalanie zasobów słownikowych z dostosowaniem do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka. Tematyczność zapewnia spójność językową ważną we wspomaganiu rozwoju mowy dziecka.
4. Dynamika narracji przekłada się na okazje do różnorodnych aktywności (często inspirowanych codziennością). Dziecko uczy się słów i wyrażeń zaangażowanych w działanie czyli akcję znacznie łatwiej niż poprzez nazywanie i powtarzanie! Zamiast statycznych ćwiczeń językowych mamy więc… pranie, sprzątanie, gotowanie, zakupy ale także kreowanie przestrzeni. W metodzie DiN prostym sposobem na takie działania są plansze i obrazki nominacyjne czyli seria pomocy SŁOWA W AKCJI. Trudno wyczerpać ich możliwości terapeutyczne. Język w działaniu i poprzez działanie programuje się naturalnie.
5. Dzięki opowieściom i zaangażowaniu słów w akcję znacznie łatwiej nawiązać dialog z dzieckiem. Możliwa jest prawdziwa, zaangażowana rozmowa - nawet wtedy, gdy dziecko jeszcze NIE MÓWI! Opiera się bowiem na wspólnym przeżyciu i doświadczeniu. Wzajemna wymiana, współdziałanie, zamiana ról wynikają z emocjonalnego zaangażowania w zabawę, która naśladuje życiowe sytuacje. W takiej postawie terapeutycznej łatwo dostrzec wszystkie przejawy dziecięcej gotowości do dialogu (nie tylko werbalne). Terapeutyczne działania skupiają się wówczas na autentycznej chęci komunikowania się.

Źródło: Dorota Szubstarska, Dialog i narracja czyli co się mieści w opowieści - podręcznik wychowania językowego zapisany w 12 opowieściach, wyd. Harmonia, Gdańsk 2019